. پر از درخت های بلند چنار و درخت های توت و شاه توت و گردو!  درخت های گردو رو از روی گردوهای نصفه و نیمه ای

خورشید یجوری وسط آسمون وایساده بود که انگار قرار نیست هیچوقت از جاش تکون بخوره🌞 همه تشنمون بود... خیلی منتظر کاروان نشسته بودیم ولی هیچ کاروانی از

این روزایی که بین آدما جدایی افتاده و مثل همیشه نمی تونیم با خیال راحت دور هم جمع بشیم تا یه فنجون چای نوش جان کنیم!🤝☕ .

بادبانا رو بکشید وقتش رسیده به همه نشون بدیم ما کی هستیم!⛵ این آخرین جمله ناخدا بود، بعد از اون دیگه هیچوقت ندیدمش حتی جنازشو، هیچکس جز

الان دیگه ماه ها گذشته و زندگیِ همه ی انسان ها شکل جدیدی به خودش گرفته! و انسان کاری جز سازگاری از دستش برنیومده. ماهایی که فکر

اینجا دیگر چیز بیشتری ندارد تا به او بدهد. سنش بالاتر رفته و ریسک‌پذیری‌اش کمتر شده. همان هشت‌ماه پیش باید چمدان می‌بست. آدم‌ها، اهداف کال که وصال

دوست بودن را تعریف کنید! اما قبل از آن اجازه بدهید اول من تعریفم را از این مفهوم غریبِ آشنا بگویم... تا شاید شما هم فرصت بیشتری

دیشب خواب دیدم بغل بخاری خوابیدم خواب میبینم خواب موندم مدرسم دیر شده! که یهو با صدای بابا بیدار شدم و جمله ای که حداقل هممون یبار

سیمین خانم تازه عروس داشت و مهمونی یلدای امسال رو مهمون خونواده عروس بود. صبح به قصد خرید و پیاده‌روی، مسیر خونه تا میدون تجریش رو قدم

فکر می کردم برای همیشه از زندگیم رفته باشی. همون موقعی که از هم جدا شدیم. تو دیر اومدی و من زود تصمیم گرفتم که برم. شاید